Op rouw kan je je niet voorbereiden

Is het eigenlijk niet altijd een vanzelfsprekendheid dat je ouders er zijn NO MATTER WHAT? Jouw zachte verende vangnet, onvoorwaardelijk?

Je leven kan een BUMPY ROAD zijn, je kan in je onwetendheid bijzondere beslissingen nemen maar zij zijn er altijd.

Vriendschappen komen en gaan, soms kort en heftig en andere langer en fijn stabiel. Maar zij zijn degene die altijd om je blijven zorgen en met jou meegenieten, meevieren met jouw HIGHLIGHTS. Jou met voorzichtigheid, gebaseerd op hun ervaring, van adviezen voorzien maar ook zo goed weten dat je een kind zijn/haar fouten moet gunnen.

En dan, het lijkt wel ineens, zijn ze oud en realiseren ze zich dat, wordt hun wereldje kleiner en je begint het te lezen in hun ogen. De rollen raken omgekeerd, jij bent degene die nu voor hun gaat zorgen, jij gaat nu bezorgen.

Als in een shock hoor je aan dat je papa nog maar heel kort de leven heeft.
Ken ik deze man eigenlijk wel echt?
Was ik niet teveel met mijn eigen leven bezig?
Was hij wel zo introvert?
Heb ik ooit de juiste vragen aan hem gesteld?

En dan vind je de kracht, alsof iets het van je heeft overgenomen, om de laatste weken ECHT contact te maken op zielsniveau. Echt te luisteren, niks onbesproken te laten, hem aan te raken, hem te wiegen en met hem te lachen. Eindelijk na al die jaren kan je als vanzelf IK HOU VAN JOU zeggen.

Dan mag je, samen met al z’n loved ones om hem heen, hem uitzwaaien. Hij doet nog 1 keer z’n ogen open en ik zeg: kijk nog maar 1 keer achterom papa naar ons voordat je gaat. Wij redden het, wij hebben elkaar, wij houden elkaar voor altijd goed vast.

Ga maar, er wordt op je gewacht op de plek waar je alles zal krijgen wat jij nu nodig hebt. Dank je wel lieve papa, alles is goed, alles is liefde, de cirkel is rond.

geschreven door: Karen Boon